Ik was niet de enige die licht verontrust raakte na de verdachte radiostiltes en het herhaaldelijke uitstellen van Cyberpunk 2077. We hadden het na de ervaringen met The Witcher gewend moeten zijn van de Poolse ontwikkelaar, maar toch.
En eigenlijk hadden we er net zoals bij die The Witcher vertrouwen in moeten hebben. Want Cyberpunk 2077 maakt nagenoeg al zijn ambities waar. Lost het de verwachtingen helemaal in? Dat hangt van die verwachtingen af, maar als die ergens rond ‘game van het jaar’ zweefden, dan is het antwoord ja. Of toch een gedeelde eerste plek met The Last of Us: Part 2.
Welkom in Night City
Cyberpunk 2077, voor wie net vanonder een steen komt gekropen, is een actie-RPG, waar die RPG niet voor niets in hoofdletters staat, in een hightech & low life toekomstsetting, die nog het best met Blade Runner of Deus Ex te vergelijken valt. Jij kijkt die wereld in door de ogen van V, een huurling die met semi- tot ronduit illegale jobs zijn (of haar) kop boven water tracht te houden.
De game telt genoeg content voor meer dan 200 uur.
Dat doe je in Night City, een explosieve smeltkroes van megacorporaties, straatbendes en criminaliteit op elk niveau. Een open spelwereld bevolkt met vele onderling moeizaam en vaak gewelddadig samenlevende facties en waar bijna iedereen zijn of haar lichaam pimpt met cybernetische implantaten.
From zero to hero
Als die V krijg je een opdracht aangeboden die je tot een Night City-legende kan maken, maar waarvan je eigenlijk weet dat je er beter met een grote bocht omheen zou moeten lopen. Dat vermoeden draait nog erger uit dan verwacht maar veel belangrijker: het transformeert Cyberpunk 2077 van de zoveelste RPG (met hoofdletters dus) waarin je van zero naar hero uitgroeit tot een totaal anders gemotiveerde race tegen de klok. Meer onthullen zou misdadig zijn, maar het is maar een punt waarop deze game het verschil met de rest van het genre maakt.
Decisions, decisions …
Een van die andere punten is de manier waarop het die RPG-elementen ernstig neemt. Puur op kwantiteit kan ik tien games opnoemen met een meer uitgebreide skill tree, een groter aantal opties in personage-ontwikkeling, meer wapens, een verfijnder craftingsysteem enzovoort. Ik kan er echter maar bitter weinig aanhalen waarbij al deze systemen zo naadloos in elkaar passen, elkaar versterken en aansluiten op zowel de vrijheid als het gewicht en het belang van je keuzes in deze game. Keuzes van grote en kleine dialoogopties, over personage-upgrades tot hoe je deze game praktisch speelt.
Old-school RPG DNA
Ik ga jullie niet vermoeien met het oplijsten van perks, attributes, wapencategorieën, lichaamsmodificaties. Weet gewoon dat elk onderdeel daarvan je speelstijl en/of je verhaalsbeleving ondersteunt of zal kneden. In grote lijnen brouw je zelf je cocktail uit stealth, hacking, melee- en vuurgevechten. Dat zal bepalen hoe je level-up-punten in attributes zal investeren, je skills zelf verbeter je door ze op z’n Skyrims te gebruiken.
Naast deze vooral op praktische toepassingen gerichte customization van jouw V, speelt ook je eigen karakter een grote rol in hoe je Cyberpunk 2077 zal ervaren. Een old school RPG-element dat te veel games heel stiefmoederlijk behandelen, maar hier front en center staat.
Opzij Tolkien
Dit maakt dat je zelden door de dialoog zal skippen. Integendeel, ik merkte dat ik heel wat gesprekken tot het maximum oprekte. Niet om er meer info uit te halen, gewoon omdat ik mee was met het verhaal of de specifieke relatie met mijn gesprekspartner de ruimte wou geven die het verdient. De makers telden na afloop het aantal woorden (in één taalversie) van Cyberpunk 2077 en kwamen op een hoger getal uit dan bij de volledige Ring-trilogie, de Hobbit inbegrepen. Jij krijgt daar (gelukkig) maar een fractie van geserveerd, maar het geeft je wel een idee hoe diep dit onderdeel is uitgewerkt. Een eerbetoon aan de table-top-RPG’s waar dit genre uit ontstond.
Cyber ninja
Welke speelstijl je ook kiest, de gewelddadige confrontaties zijn nooit helemaal uit de weg te gaan, maar ik ontdekte dat mijn cyber-ninja build perfect haalbaar was. Wanneer die stealty sluipmoordenaar-hacker het liet afweten, bleken mijn basisvermogens met vuurwapens voldoende om me tijdelijk in shooter-stijl te redden. Dat je de hele game zou kunnen uitspelen zonder ook maar één dodelijk slachtoffer te maken, lijkt me echter sterk. Het was voor mij in ieder geval toch geen optie.
200+ uur … maar minder kan ook
De game telt genoeg content voor meer dan 200 uur. Wie vooral focust op de hoofdverhaallijn kan daar in pakweg 40 uur (of misschien nog sneller) doorheen racen, maar dat raad ik je af. Net zoals in The Witcher zijn de meeste optionele missies hier vaker echte, sterk uitgewerkte pareltjes die je niet wil missen. En meer nog dan in The Witcher, dragen ze bij aan die hoofdverhaallijn.
Je skills zelf verbeter je door ze op z’n Skyrims te gebruiken.
Ik kwam twee keer cash te kort om verder te raken, maar het handvol zijmissies die mijn bankrekening aanvulden voelde absoluut niet als een grind. Doe jezelf een plezier en speel er zoveel mogelijk voor de game je op die laatste rechte lijn richting finale zet. Je kan achteraf nog terug, maar precies omdat veel van die missies bijdragen aan de story, wil je ze eerst achter de kiezen hebben.
Als we dan toch moeilijk willen doen
Minpuntjes zijn er ook. Met de occasionele audio-, ondertitel- en visuele glitch, maar ik liep tegen geen enkele missie- of verhaalbrekende bug op. Toen ik achteraf nog wat zijmissies speelde kreeg ik een update van 50GB te slikken. Je weet dus al ongeveer wat je voor die day-1-patch mag verwachten en zelfs na het installeren ervan bleven sommige wapens van dode vijanden soms nog in de lucht zweven.
Er is hier en daar nog wat werk aan de winkel...
Ook al beloofden de makers me ondertussen dat ze dat zullen verhelpen. Er is dus hier en daar nog wat polijstwerk te doen, maar ik kan niet zeggen dat er iets was dat me echt stoorde. Behalve dan misschien het iets te ambitieus opgevatte rijmodel van sommige wagens en het te complexe braindance-analyse-mechanisme. Maar die eerste weegt nooit door op de speler die niet voor de optionele race-uitdagingen gaat en die laatste wordt heel spaarzaam gebruikt.
Keanu ‘No you are breathtaking’ Reeves
Kan ik een review afleveren zonder het over Keanu Reeves te hebben? Ik zou het liever wel doen, want je moet zijn aanwezigheid in de game als Johnny Silverhand liever helemaal zelf ontdekken … en doorleven. Weet dat zijn personage geen star-power-gimmick is, maar centraal staat in het verhaal. Naast jouw V, krijgt hij zelfs de meeste dialoog voor de arrogante, narcistische maar altijd charismatische bek en de acteur had er duidelijk zin in.
In goed gezelschap
Aan het eind van de rit doet Cyberpunk 2077 me nog het meeste denken aan de betere GTA, met een Deus Ex-saus en de emotionele impact waar Heavy Rain en Detroit: Become Human zo goed in waren. De extreem flexibele speel-hoe-je-wil aanpak kan zich meten met de beste in het genre en in tegenstelling tot te veel andere open wereld games halen de meestal uitstekende zijmissies hier niet het tempo uit het verhaal, maar dragen ze er juist toe bij.
